رسـیـدم دوبـاره بـه درگــاه شـاهـی            چه شاهی که دارد ز شاهان سپاهی
فــلـک آسـتـانـی مــلـک پـاسـبـانـی            ضمان کارگـاهـی جـنـان بارگـاهی

سلام ای غریبی‌که در صبح محشر            ندارم به جز مُهـر مِـهـرت گـواهی

خیالت به سر خون هجرت به گردن            به شوق تو کردم چه شال و کلاهی
شلـوغ است دورت ولی شد فـراهم            عجب خـلـوتی، خـلـوت دلبـخـواهی
چو آئـیـنه از بس که دل نـازکی تو            تـوان تا حـریـمـت رسیـدن به آهـی
تـو آئـیـنـه آئـیـنـه، نـوری و نـوری            تو مهری چه مهری تو ماهی چه ماهی
تو را مهر گفتم؟ تو را ماه خواندم؟            عجب کـسر شأنی، عجب اشتـبـاهی
که مهر است در محضرت مُرده شمعی            که ماه است پیـش رخت روسیاهی
گرفـتـه‌ست خـورشـیـد اذن دمـیـدن            ز نـقـاره خــانــه دم هــر پـگــاهـی
تویی شرط تـوحـیـد و بی‌تـو یـقـیـناً            هـمـه نیـسـت تـوحـیـد جـز لاإلـهـی
اگر ابـر لـطـفـت به محـشـر بـبـارد            نـمـانـد ثــوابـی، نــمـانـد گــنــاهـی
به لـطف تو کاه ثـواب است کوهی            به بـذل تـو کـوه گـنـاه است کـاهـی
لـب درۀ نــفــس لــغــزیـــده پــایــم            نـگـه دار، دسـت مـرا بـا نـگــاهـی
مــنــم آن گــنـهــکــار امــیــدواری            که دارد ز لطف تو پـشت و پـناهی
نـدانـم چـگـونـه بـرآیـم ز شـکـرش            اگــر راه دادی مـــرا گــاه گــاهــی
الهـی مـرا از حـریـمـش مکـن دور            مـرا از حـریـمـش مکـن دور الهـی